من آدمي هستم كه با دشمنان رفت و آمد دارم و با ايشان مناظره مي كنم. اگر آنچه ابوالقاسم(ابن روح) درباره امام مي-داند، مي دانستم، شايد در بحث هايم با دشمنان و جدال با آنها مي كوشيدم تا دلايل بنياديني را بر وجود امام ارائه دهم و در نتيجه محل اقامت او را آشكار سازم. اما اگر ابوالقاسم امام را در زير جامة خود پنهان داشته باشد، بدنش را با قيچي قطعه قطعه كنند تا او را نشان دهد، هرگز چنين نخواهد كرد.»(2)
يكي از روشهاي او در معاشرت با مخالفين، «تقيه» بود كه به وسيله آن قلبهاي مخالفان را نيز به سمت خود جلب مي كرد. حتي در بعضي از احاديث مي بينيم وقتي كه مخالفين جهت بحث با او مي رفتند، اگر عده آنها ده نفر بود، موقع رفتن نُه نفر او را لعن مي كردند و يك نفر درباره او ترديد داشت ولي وقتي با او مواجه مي شدند و حسين بن روح با آنها صحبت مي كرد به گونه اي صحبت مي كرد كه نُه نفر از آنها به خاطر دوست داشتن حسين بن روح به سوي خدا مجذوب مي شدند و تنها يك نفر ترديد مي كرد.
نمونه هاي بسياري از استفاده از تقيه را كه عاقلانه ترين شيوه در آن دوره بود بيان شده است كه توانست به وسيله استفاده از آن مصالح شيعيان را به خوبي حفظ نمايد.

منبع:
1- الغيبه، ص 342. بحارالانوار، ج51، ص 355
2- الغيبه، ص 391، حديث 358. بحار الانوار، ج 51، ص 359.